For ei tid tilbake,
var det ein som la ut "kontaktannonse"
i håp om få nokre turvenner
Eg går som regel åleine,
men kjenner av og til
at det ville vore morro å ha andre med seg..
Eg svara på annonsen,
og i dag var mitt første møte med turgjengen.
Eg var litt skeptisk i forkant:
- kva om eg ikkje går fort nok,
- kva om eg ikkje kan gå langt nok,
samt andre tanker svirra i mitt hovud.
Eg har alltid vore den som har rusla etter,
i eit tempo som er litt meir sakte enn andre.
Eg har alltid vore bremsen,
for faktisk så har eg ei begrensning når det gjeld lengde.
Det er ikkje vilje eller tanker
som styrer kor langt eg kan gå,
det er huda mi...
Ein genetisk feilkobling gjer at huda mi
ikkje heng like godt fast som hos andre....
det som oftast blir vanskeleg,
er når eg må snu
og andre har tenkt å gå lenger
eg var klar på at ein avtale skulle gjerast før vi starta,
slik at alle visste at eg syns det var greitt å snu åleine,
og tusla tilbake i mitt eige tempo,
vi gjekk avgårde,
praten gjekk livleg,
det var mest som ein gløymde av kor langt vi gjekk.
tilslutt sa huda mi klart i frå,
nå må du snu,
om du skal klare å gå heile vegen tilbake til bilen.
eg tusla avgårde,
fann fram kameraet og studerte livet rundt meg
eg skulle ønskt at eg kunne hatt rast i lag med dei andre,
men hadde tenkt gjennom det på førehand,
og hadde rast ved vannkanten
såg på fuglelivet,
speglingar i vatnet
kjende på roen rundt meg
Snart er eg klar for ny tur med gjengen,
men skal då gå frå motsatt ende,
som er kortare i avstand.
Eg, og kanskje eit par til,
går gjengen i møte,
vi går saman siste stykket før matpausen.
Om ein berre ser mulighetane,
så er det mangt ein kan gjera,
for å få ta del i fellesskapet,
på ein enkel måte.
Eg gler meg til å møte gjengen på ny.
