Rusletur på Hå

Sola kjem og går

vinden ruskar i mitt hår.

Eg lytter til elva som sildrer,

fuglar som syng,

og småkryp som rasler mellom blomar og strå

- det fint å rusle slik langs elva,

ta til seg av det som naturen byr på,

og kjenne roen som senker seg,

 - Håelva svinger seg langs åker og eng, over flate Jæren

 - den berømte hengebrua (i allefall i eit visst sykkelløp) går eg forbi

 - blomar og strå vaier i vinden

 - blomsterdufta gjev minner om blomsterenga i barndomsår,

 - elva har lite vatn og renn stille mot havet

 - Jonsahuset speglar seg så fint i elva

 - blomar og strå veks frodig langs heile elva

 - midt ute i elva har den gamle greina fått nye skudd

 - eg rusler langs åker med snorbeine fårer

 - eg vert var humla som flyg frå blome til blome,

og som har ikkje tid til å stå stille

- på himmelen danner det deg fine skyer 

 - fuglar syng mellom blomar og strå

med eit fyk dei opp og er lett å få auge på

 - slik vandrer eg vidare i "mi eiga verd"

 - lyset i havet endrer seg,

ei lang mørk sky strekkjer seg ut over Jæren

-  brått vert eg var ein saueflokk

- og ein hare som gjer eit kort stopp

- denne turen er ikkje lang,

men har mykje å by på, 

for den som er glad i markblomar og fuglesang.